Evde olduğum zamanlar kıyı köşe dolapları tekrar tekrar elden geçiririm.Hatıra olsun diye sakladığım annemin eşarbı elime geçti uzun uzun baktım geçmiş geldi gözümün önüne ne güzel günlerdi..

Annem üzülse bile hiç belli etmezdi bize.Hem çayımızı demler hemde gözyaşını silerdi.Bize de döner gülümserdi.

İşte ben bu kadar güzel çay demlemeyi annemden öğrendim.. ️

Hayatımda her şey tam da olması gerektiği gibi, yerli yerinde.

Bazen fırtınalar dindiğinde, bazen gün batımında fark ediyorum; elimde olanlar, elimden gidenler ve hala yolumda olan herşeyin beni bugün olduğum yere getirdiğini.

Ben bunların hepsi için her zaman şükrediyorum….

Öğrenmeye, anlamaya hevesli olduğum konularla meşgul olmak ruhuma taptaze bir canlılık veriyor.

Huzurlu hissetmeyi sağlayan, zorunda hissetmeden, gönlümde ferahlık oluşturan bir meşguliyet içinde olmak….

Bazen ağır gelen mecburiyetlerin arasına daha çok ruhuma iyi gelen şeyleri eklediğimde zorunlulukların yükünün hafifletebildim…

Ancak ne zaman kendimi zorunluluklarımla tanımlayıp ruhuma eziyet ettim o vakit huzur yerini öfkeye ve huzursuzluğa bıraktı.

Bugün çocukluğumla karşılaşsaydım, ona söyleyeceğim ilk söz şu olurdu: Sen yalnız değilsin.

Bugün geriye dönüp baktığımda o çocuğa sarılmak ve senin mücadele gücün herşeyi başarıyor demek isterdim.

Sonunda öğrendim ki; en derin yaralar bile bizlere dayanmayı, iyileşmeyi ve kendimize güvenmeyi öğretiyor.O küçük çocuk büyüdüğünde sadece hayatta kalmayı değil, gerçekten yaşamayı başardı….